Organi disanja sastoje se od pluća i „prolaza“ koji dovode vazduh do njih. Dva plućna krila nalaze se u trokalnoj šupljini, svako sa obe strane srednje linije tela, i razdvojena su srcem, velikom krvnom pumpom i većim „vazdušnim cevima“. Svako plućno krilo se slobodno i nesmetano pruža u svim pravcima osim u hilusu (ulegnuće na površini pluća); on se sastoji od od bronhija, arterija i vena koje pluća povezuju sa dušnikom i srcem.

Plućno tkivo je elastično, a pluća su spongiozna i porozna. Prekrivena su finom, delikatnom ali čvrstom lućnom maramicom, Pleurom. Jedan list tesno prijanja uz pluća, a drugi uz unutrašnjost grudne šupljine. Pleura izlučuje tečnost koja unutrašnjim zidovima omogućava da lagano međusobno klize tokom samog čina disanja.

Vazdušni prolazi sastoje se od unutrašnjosti nosa, ždrela, grla, dušnika ili traheje i bronhija. Kad dišemo, uvlačimo vazduh kroz nos;  tu se on zagreva u kontaktu sa sluzokožom koja je protkana krvnim sudovima i bogato snabdevena krvlju. Nakon prolaska kroz ždrelo i grlo, vazduh prolazi kroz dušnik ili traheju  koji se na kraju grana na manje cevi; malim vazdušnim mehurićima (plućnim alveolama), čiji broj je zaista velik. Kada bi se opna plućnih alveola izravnala prekrila bi površinu od oko 4,5 km.

Vazduh se u pluća uvlači aktivnošću dijafragme, velikog i jakog mišića koji deli grudnu (torakalnu) šupljinu od stomačne (abdominalne). Aktivnosti dijafragme su gotovo automatkse, baš kao i aktivnosti srca, mada dijafragma može da se transformiše u mišić koji je u određenoj pod uticajem napora volje.

Tokom širenja / ekspanzije, dijafragma podiže grudni koš i proširuje pluća, pa vazduh ulazi tako stvoren vakuum. Opuštanjem grudnog koša pluća se skupljaju i vazduh izlazi iz njih.

Šta se dešava sa vazduhom u plućima?

Posle o tome. Prvo o cirkulaciji krvi. Srčani mišić pokreće krv u arterijama, a zatim i u kapilarama. Krv dolazi do svakog dela tela koji vitalizuje, hrani i jača. Zatim se mrežom kapilara odvodi u vene, njima do srca, a zatim opet dospeva u pluća.

Krv koja počinje svoje arterijsko putovanje jeste svetlocrvena, obogaćena životvornim kvalitetima i osobinama. Krv koja se vraća nazad u srce je tamna, siromašna i ispunjena otpadnim materijama telesnog sistema. Počinje kao sveža i okrepljujuća struja planinskih brzaka. Vraća se kao voda iz otpadnih kanala. Nečista krv ulazi u desnu srčanu pretkomoru (atrijum). Kada se pretkomora napuni krvlju, skuplja se i odvodi tok krvi u desnu srčanu komoru (ventrikulum), koja svojom kontrakcijom potiskuje krv u pluća gde se milionima malih krvnih sudova dovodi do plućnih alveola o kojima je već bilo reči.

Nečista krv rasprostranjena je između miliona sitnih plućnih alveola. Udahom se vazduh uvlači i kiseonik iz njega dolazi u dodir sa nečistom krvlju kroz tanke zidove krvnih kapilara koji su dovoljno čvrsti da zadrže krv i dovoljno tanki i propusni da dozvole prolazak kiseonika.

Kada kiseonik dođe u dodir sa krvlju, dešava se neka vrsta sagorevanja; krv veže kiseonik i oslobađa ugljen-dioksid, stvoren iz otpadnih proizvoda i otrovnih materija koje je krv skupila u svim delovima telesnog sistema. Tako obogaćena i prečišćena kiseonikom, krv se dovodi do srca. Opet je bogata, crvena i svetle boje, zasićena životvornim kvalitetima i osobinama. Ulazi u levu srčanu pretkomoru (atrijum), a iz nje u levu komoru (ventrikulum), odakle ponovo arterijskim spletom krvnih sudova odlazi da bi odnela život svim delovima tela.

Utvrđeno je da u jednom danu (24 sata) telom kroz krvne kapilare prođe oko 16000 litara krvi, gde se ona izlaže KISEONIKU i UDAHNUTOM VAZDUHU.

Sve dok dovoljna količina svežeg vazduha ne uđe u pluća zagađen tok venozne krvi ne biva pročišćen.

Posledica toga nije samo lišavanje tela hranjivih materija, već i otpadni proizvodi, do čijeg bi oslobađanja trebalo da dođe, ponovo vraćaju u cirkulaciju, trujući telesni sistem.

Nečist vazduh deluje na isti način, samo nešto u manjem obimu. Ukoliko osoba ne udiše dovoljnu količinu vazduha, „rad krvi“ nije ispravan, što daje rezultat nedovoljnom ishranom tela i stvaranjem bolesti; organizam počinje da pati što dovodi do nesavršenog zdravlja.

Krv osobe koja nepravilno diše, plavkaste je, tamne boje. Nedostaje joj punoća crvene, čiste arterijske krvi. To se često vidi po izgledu osobe. Naglašeno je bledilo i slaba cirkulacija krvi. Pravilno disanje pospešuje cirkulaciju i rezultuje čistim sjajnim izgledom.

Ukoliko krv nije u potpunosti pročišćena regenerativnim procesom u plućima, ulazi u arterijski krvotok u lošem, neprirodnom stanju, nedovoljno čista i nepotpuno očišćena od nečistoća koje je preuzela nasvom povratku u srce i pluća. Ukoliko te otpadne supstance ponovo uđu u telesni sistem, ogledaće se u bolesti tela ili u obliku krvnog oboljenja ili nedovoljne ishranjenosti organa ili tkiva.

Kada je krv na pravilan način izložena vazduhu u plućima, ne samo da se oslobađa nakupljene nečistoće i štetnog ugljen dioksida, već preuzima i apsorbuje određenu količinu kiseonika i donosi ga u sve delove tela kojima je neophodan da bi priroda pravilno vršila svoj proces. Kada kiseonik dođe u dodir sa krvlju, sjedinjava se sa hemoglobinom i odlazi do svake ćelijetkiva, mišića i organa koje osvežava i jača. Istrošene i stare ćelije zamenjuju se novim materijalima koje priroda zamenjuje prema sopstvenoj potrebi. Arterijska krv, koja je pravilno izložena vazduhu, sadrži oko  25% slobodnog kiseonika.

Vitalizacija kiseonikom se ne odnosi samo na telesna tkiva i organe. I varenje zavisi od određenog zasićenja hrane kiseonikom, što se dešava samo kada kiseonik iz krvi dolazi u dodir sa hranom stvarajući određeni oblik sagorevanja. Zato je unošenje odgovarajuće količine kiseonika u pluća neophodno.

Slaba pluća i loše varenje se uglavnom javljaju kao istovremena slabost organizma.

Svak oblik hrane i pića koji unesemo u telo u dodiru je sa kiseonikom pre nego što pređe u sistem za varenje u kojem se apsorbuju hranjivi sastojci i pre negošto se odgovarajući produkti telesnog sistema redukuju u odgovarajući oblik i eliminišu iz organizma. Nedovoljna količina kiseonika ili njegov manjak označava nedovoljnu ishranu, nepotpuno eliminisanje štetnih materija i slabije zdravstveno stanje. Tako da iz svega navedenog možete da zaključite da je DISANJE  = ŽIVOT.

Sagorevanje koje nastaje usled promene u neiskorišćene otpadne roizvode stvara toplotu i izjednačava temperaturu tela. Ljudi koji pravilno dišu nisu skloni prehladama i uopšteno imaju obilje tople krvi koja im omogućava otpornost na promene spoljašne temperature.

Veoma značajno jeste da se napomene da disanje pospešuje i vežbanje unutrašnjih organa i mišića kroz vežbe kao što su Ći Gong.

Nepotpuno ili plitko disanje uz pomoć dela aktiviranih plućnih alveola znači da je veliki deo plućnih kapaciteta neiskorišćen. U tom slučaju ceo telesni sistem pati u skladu sa količinom krvi koja je nedovoljno zasićena kiseonikom ili, drugačije rečeno, srazmerno manjku kiseonika ili suboksidaciji.

U svom uobičajenom okruženju u prirodi životinje dišu prirodno, a isti slučaj je i sa „primitivnim“ čovekom.

Međutim neprirodan i nenormalan način života koji je modernom čoveku nametula moderna civilizacija, lišila nas je prirodne navike disanja. Ljudski rod trpi posledice tog neprirodnog stanja i pati.

Čovekov jedini spas jeste „povratak prirodi“!

Ći (Qi) nema isto značenje što i krv ili krvotok u zapadnoj nauci….Ći je nešto drugo…uskoro više o tome.

Tekst priredila: Valentina Šljivić

@copyright OSAM

Tekst možete podeliti i navesti izvor! Hvala!